Wat is de impact van het COVID 19 virus op jouw gezinsleven? In de volgende portretten vertellen ouders van kinderen met een beperking hun verhaal. Wij vinden het belangrijk om deze gezinnen in deze bijzondere en voor hun moeilijke tijden een gezicht te geven. Met dank aan onder andere fotografen Eddy Boerman, Harrie Verboort, Ruben Geuzinge en Pascale Drenth. De verhalen van Cas, Mees, Thomas en Valentijn vind je hieronder, meer verhalen volgen.

Isolement 2.0. 

 “Een extra isolement kan ons gezin wel aan, daar hebben we tenslotte al veel ervaring mee!” dat was de eerste bemoedigende gedachte die mij (moeder van Valentijn) te binnen schoot. De lockdown overviel Valentijn, nam al zijn structuur weg. We konden hem niet uitleggen wat er aan de hand was. Zijn zusjes stelde duizend vragen, Valentijn kon dat niet en was overstuur.

Achteraf gezien viel het isolement niet mee. Weken werden maanden. De zorg en zorgen namen toe, de moeheid ook. Wat als Valentijn ziek wordt? of nog erger; wat als wij (ouders) ziek worden? Wie zal er voor hem zorgen? Wat is de impact op zijn zusje, nu ze 24/7 samen zijn? Valentijn heeft veel begeleiding nodig, heeft regelmatig epileptische aanvallen en kan onvoorspelbaar schreeuwen of hard huilen. Hoe blijf je zelf overeind in de rol van juf, fysio, logo, orthopedagoog, mantelzorger, moeder, en o ja, ook nog partner? 

Een absolute houvast deze tijd was de boodschappendienst van een lieve vriendin met haar zoontje, Arend. Als de deurbel klonk, riep Valentijn vol enthousiasme “Aaawrend!” Daar stonden dan onze boodschappen, altijd mét een kadootje klaar. Maar het mooiste kado was natuurlijk het praatje aan de deur! “

Tja covid19…….wat betekende dit voor ons,
Covid19 kwam voor ons in een heftige periode, het afscheid van mijn vader en Thomas zijn opa, midden in een verhuizing en dan de zorg voor mijn moeder van 80 jaar.
En dan van het ene op het andere moment was daar de lockdown.
Thomas thuis niet in zijn dagelijkse ritme, niet wetende hoe lang dit zou gaan duren, hebben we van de nood een deugd gemaakt en hebben samen genoten van de vele fiets tochtjes op de tandem. Aangezien Thomas nog niet zo heel lang geleden is begonnen met praten hadden we heel wat af te kletsen, heel wat in te halen en dat allemaal in 2 talen, Nederlands en handgebaren. Wat was dat genieten zeg. Deventer, Lochem, Laren we hebben ze allemaal gezien en nog veel meer. Buiten het fietsen om, ook iedere dag even telefonisch contact met mijn moeder, boodschappen gedaan voor ons en voor mijn moeder. En dit alles zonder stress voor Thomas alles lekker low level. Het resultaat van deze nood gedwongen rust stand was dat Thomas geen ticks en geen huilbuien heeft gehad.
Kortom heb ik 8 weken, hoe raar het ook klinkt, genoten van Thomas.

“Toen Corona uitbrak waren wij, Mees, Hanneke (ambulant begeleidster) en ik (moeder van Mees, Roos en Liam), op Curaçao. Mees zou daar Dolfijn ondersteunende therapie gaan volgen. Dat heeft Mees eerder al erg veel gebracht. De rest van ons gezin (Bert, Liam en Roos en vriendin) zou een paar dagen later komen. Helaas ging dat feest niet door, omdat het luchtruim op slot ging. Wij werden een paar dagen later gerepatrieerd. Een enorme teleurstelling!

De eerste periode was vooral erg spannend! Mees valt in een risicogroep. De eerste berichten die doorsijpelden gaven namelijk aan dat hulpbehoevende mensen (met bijv. een hersenbeschadiging) achteraan zouden moeten sluiten als er, bij corona, medische hulp nodig zou zijn. Ze zouden dan kijken “Wie er beter is voor de maatschappij”. Dat maakt dat je je al gauw als kluizenaar terugtrekt uit het sociale leven….”